Lucas Judge

leadership & teamguide

Lucas Judge, hoofdcoach bij SCHC Dames 1, volgde afgelopen jaar de opleiding tot Teamguide. Tijdens een interview vertelt hij wat vertragen hem zowel persoonlijk als binnen Dames 1 opgeleverd heeft.

Lucas, wat was voor jou de reden om je in te schrijven voor de opleiding tot flow Teamguide?

Ik ben altijd op zoek naar nieuwe inzichten en ervaringen om een betere coach te worden. Ik kwam vorig jaar na lange tijd weer in contact met Jeroen en was getriggerd door zijn ervaring in zowel de sport als het bedrijfsleven, van multinationals, MKB tot grote spelers in de non-profit sector. De mogelijkheid om de opleiding tot Teamguide te volgen gaf mij de kans om mijn perspectief op teamontwikkeling te verbreden. In dit geval aan de hand van de flow formule.

En wat was voor jou de grootste AHA erlebnis die je tijdens de opleiding hebt meegemaak?

Wat ik vooral heb meegenomen uit de opleiding en mijn gesprekken met Jeroen is het belang van vertragen. Het is niet altijd makkelijk om stil te staan bij een situatie en je af te vragen wat de situatie nou precies van jou vraagt. Of om ruimte te creëren en als team uit te zoomen zodat zichtbaar wordt of het gaat zoals iedereen het wil. Het vertragen is echt cruciaal en zorgt ervoor dat je alles in een breder perspectief ziet. Mijn persoonlijke resultaat van vaker vertragen is dat ik meer tijd kan besteden aan de dingen die er echt toe doen waardoor ik voor mijn gevoel effectiever en scherper ben. In mijn rol als hoofcoach betekent dit dat ik soms bepaalde zaken ook open moet durven laten. Dit creëert ruimte voor anderen, met een versterkt gevoel van eigenaarschap en gezamenlijke verantwoordelijkheid als gevolg.

 

Vertaal je dit vertragen nu ook naar je team?

Ja! Daar was ik voor mijn gevoel al mee bezig maar ik ben me daar nu nog veel bewuster van. Ik vraag me in verschillende situaties vaker af: ‘Wat is er precies gebeurt? Waar gaat deze situatie echt over? En wat vraagt deze situatie precies van mij?’. De tijd nemen om jezelf dit soort vragen te stellen kan soms ongemakkelijk voelen want er vallen dan ook stiltes. Stiltes die je snel in wilt vullen. Vertragen heeft mij geleerd dat stiltes juist nodig zijn. Niet alleen ikzelf maar ook anderen krijgen dan de tijd en ruimte om tot hun ‘eigen wijsheid’ te komen.

Een voorbeeld hiervan is tijdens de nabespreking, vlak na een wedstrijd. Recentelijk wonnen we een wedstrijd ondanks dat we niet goed speelden. Daar was iedereen het over eens. Mijn eerste vraag na de wedstrijd was dan ook enigszins verrassend: ‘Wat hebben we vandaag goed gedaan?’ Na een kleine minuut kwamen van diverse speelsters de positieve punten boven tafel. Hierdoor zagen we sneller de wedstrijd in het brede perspectief van wat we dit seizoen willen bereiken.

Merk je dat er door jou veranderde houding een verandering bij de speelsters is ontstaan?

Een veilig omgeving creëren is voor mij als coach een van de meest belangrijkste voorwaarden om te kunnen presteren. Door meer focus te leggen op vertragen komt er meer ruimte vrij voor verschillende mensen om te kunnen zeggen wat ze vinden. Er komen nu zeer waardevolle discussies op gang, ook tussen de speelsters zelf, waar ik een groot voorstander van ben. Ik heb geen moeite om verantwoordelijkheid te dragen en beslissingen te nemen als het nodig is, maar uiteindelijk zijn de speelsters diegene die het met elkaar moeten doen. Hoe meer ik op de achtergrond ben, hoe beter.

Waar sta jij, nu de opleiding afgerond is, als Teamguide voor?

Als Teamguide ben ik loyaal, integer en authentiek. What you see is what you get. In ieder traject, of dat nu voor 1 dag is of 1 jaar, doe ik mijn best om voor een veilige omgeving te zorgen. De ruimte waarin dat ontstaat, of dat nu in de sport of het bedrijfsleven is, is nodig zodat iedere team lid actief kan deelnemen aan het ontwikkelen van het team. Het gaat dan vooral om een stevige basis van vertrouwen. Een eerste vereiste wat lang niet altijd vanzelfsprekend is en vaak over het hoofd wordt gezien. Verder ben ik er vóór het team. Samen bepalen we welke berg we willen beklimmen en hoe we gezamenlijk boven gaan komen. En misschien het belangrijkste: Hoe iedereen veilig thuiskomt én plezier heeft onderweg.

(Foto’s zijn van Willem Vernes)